Herfst. En dan bedoel ik niet de fase van mijn leven. Ik zit pas in het voorjaar, ook al verlies ik zo nu en dan wat haar, net als de boom zijn blad. Maar dat eerste is niet seizoengebonden.:) Hoe dan ook, herfst in de Creuse is ronduit prachtig.

Samen met Balou naar Patrick en Ester gegaan. Daar geholpen met het leggen van laminaat. Daar wordt hard gewerkt om volgend jaar hun BB te starten.

Leegstand kraken komt blijkbaar bij alle biologische levensvormen voor. Een leegstaand vogelhuis wordt gekraakt door de Hoornaar.  Knap om te zien hoe ze dat leegstand pand verbouwen. De  buitenkant van het vogelhuisje wordt wel heel bijzonder. Maar je wilt ze niet in je tuin hebben. Dus ik heb ze verwijderd voordat het nest te groot wordt.

Eindelijk vakantie. En dus eindelijk weer samen. Een stuk gezelliger. En het weer is fantastisch. Een beetje rommelen rond om huis en voor Pien enkele kennismakingen met mensen die ik al ken. Zo zijn we met z'n allen op het landgoed van Kees geweest.. En verder kennis gemaakt Patrick en Esther. Ook hebben we de stad Limoges bezocht. Voor zo'n grote stad is het best rustig; waarschijnlijk omdat we voor het vakantieseizoen van de Fransen zitten. 

Het uitgaansleven is hier zoals naar de bakker gaan, 20 min. rijden.  De meest in de buurt liggende kroeg is ongeveer 20 min. op de fiets :) Echt waar dit. De bakker is 20 min. met de auto. Het is maar waar je je prioriteiten legt; welke eerste levensbehoefte je in de buurt wilt hebben. Bij Barn-Owl kun je ook wat eten, vleesplankje en kaasplankje op z'n Frans. En ze hebben een kleine kaart. Het is eigenlijk een Brasserie in St. Moreil.

Hoe de puinhoop op het aanrecht dan toch verandert in een Hollandse appeltaart, is toch eigenlijk best bijzonder. Gebakken voor het dorpsfeest op 7 juni. Met wat lood in mijn schoenen ging ik daar heen. Gelukkig was ik met de auto, anders was lopen wel zwaar geweest...  Gewapend met een Nederlandse appeltaart en een bus slagroom naar het gemeentehuis.

Het probleem is inmiddels opgelost. Ja, de vele lezers zullen zich wel met popcorn op de bank hebben afgevraagd wat zich allemaal afspeelt hier. Wat kan er nou zo'n groot probleem zijn? De korte versie hierop is geen auto kunnen rijden hier. En het begon allemaal met het verliezen van de autosleutel bij het uitlaten van de hond. Nou, sleutel kwijtoverkomt de beste toch? Reserve sleutel en klaar. Ja maar dan had ik dus geen probleem toch? Deze bijdehante opmerking maakte een medewerker van de ADAC ook. Pfff. Goed, verloren sleutel gezocht, niet gevonden.Arnold gebeld en hij was zo aardig om mij naar huis te brengen samen met de hond. ADAC gebeld, want je bent lid.....

Nee, om maar gelijk te beginnen waar ik in mijn laatste blog mee ophield, mijn probleem is nog niet opgelost. Afgelopen vrijdag was zelfs de burgemeester hier om te kijken wat hij kon doen om te helpen. Echt waar dit, dus een echte case-manager. Ik hoop dat het probleem komende week opgelost is en dan zal ik er over schrijven.

Een uitnodiging gekregen van het jaarlijkse dorpsfeest. Hier kan ik geen nee tegen zeggen of gewoon wegblijven. Bij een dorp van minder dan 50 mensen valt dat denk ik wel op. En uit het formulier blijkt dat onze buurvrouw dit mee organiseert. Goed, gelukkig kan ik in het Frans bier en wijn bestellen; is de cursus toch nog ergens goed voor geweest. 

En daar is dan de trein. Keurig op tijd: 3 minuten voor 18:00 uur. Eindelijk na twee en een halve maand weer samen. Het is een lange tijd, maar de tijd is wel snel gegaan. Ik was wat vroeger op het station omdat ik las dat dit een mooi station zou zijn. Dus maar even rondgeneusd daar. Mooi station, een beetje vergane glorie maar met uitstraling. Het was er erg rustig, dat had ik niet verwacht. Even in de stationsrestauratie koffie gedronken. Min of meer een nostalgische plaats waar je koffie kan drinken en mensen naar binnen en buiten ziet gaan met koffers en tassen. Nu ben ik al lang niet meer op stations geweest in Nederland. Maar toen kon je daar nog een niet-industrieel appelgebakje eten met verse slagroom uit de slagroomkidde als je aan het wachten was op de trein. Zo lang is dat alweer geleden. Dat is nu wel anders denk ik en dan bedoel ik niet het wachten:). Hoe dan ook, de trein was op tijd en het weerzien van Pien was super. Dus hop in de auto en naar huis. Daar wachtte in ‘Café des Mars’ een romantisch gedekte tafel, met een brandende houtkachel. En dat in een opknaphuis. De komende twee weken waren voor ons. Oké dan, de hond was er nog. Op een koude dag na was het prima weer en zelfs warm overdag.

Heel veel mensen kennen het. Je bestelt iets en hebt dan bepaalde verwachtingen. Totdat het afgeleverd wordt en je het uitpakt. Is het toch maar 8 cm groot😉 Gelukkig komt bij mij de kleur nog overeen.

Als je de hond uitlaat hier in de bossen, kom je toch nog verrassingen tegen. Uiteraard alleen de oudere lezers zullen haar herkennen, als ze even graven in hun stoffige geheugen. De jongere lezers tja, die zullen geen idee hebben bij het zien. Hoe dan ook, deze ontmoeting was bijzonder en bracht veel herinneringen met zich mee.